Ik lees zojuist het volgende bericht op internet: ‘Australische vrouw treft slapende zeehond aan op openbaar toilet van begraafplaats.’ In het artikel ligt de nadruk vooral op het mysterie hoe de zeehond in de toiletten terecht is gekomen. Dat vind ik een gemiste kans. Ik ben meer geïnteresseerd in de schrik en verbazing, kort na ontdekking van het dier. Het kan bijna niet anders of het aanwezige uitvaartpersoneel moet met ongeloof op de gezichten hebben gereageerd ‘Kalm aan mevrouw, gaat u daar maar even zitten. Ja daar in het hoekje, waar andere gasten u niet kunnen zien.’ Vervolgens een blik van medelijden en sussende woorden op fluisterende toon ‘Het is ook allemaal niet niks, een dierbaar persoon verliezen.’
Wat mij vooral opvalt is dat de zeehond rustig lag te slapen, vlak naast een met water gevulde toiletpot. Dat kan ik bijna niet geloven. Een beetje zeehond verliest zichzelf compleet bij het zien, horen of ruiken van water. Dat komt door het woord ‘zee’ in de naam. Je kan ze honderd keer leren om braaf in een rieten mand te gaan liggen, maar dat domme verlangen naar klotsend water krijg je er niet uit.
Nee, de zeehond uit het nieuwsbericht voelde zich duidelijk meer ‘hond’, het andere woord in de naam. Iets dat kwijlend achter een bal aanrent, of warm aan je voeten komt liggen als je bent gedumpt door de liefde van je leven. Die onvoorwaardelijke vriendschap vind ik aandoenlijk. De zeehond moet datzelfde oerinstinct hebben gevoeld.
Het is dan ook jammer dat hij is ontmaskerd, daar slapend op het toilet. Ik zou direct een ticket naar Australië boeken om het volgende mee te maken: een rouwende familie rondom een gapend gat in de grond van de begraafplaats. Hand in hand, schouder aan schouder. Een stille traan, rollend over de wangen. En dan ineens: het piepende geluid van een roestige toiletdeur en de verschijning van een schattig koppie met snorharen eraan. De zeehond sleept zijn corpulente lichaam tot op de keurig gepoetste schoenen, rolt zichzelf op de rug en kijkt met grote, zwarte ogen naar de weduwnaar. Die troostende blik. Prachtig.
