Ik kijk graag naar de Olympische Spelen en moet eerlijk bekennen: het maakt mij niet zoveel uit of de sporters een badmuts op het hoofd dragen, dat ze op een fiets zitten of hoog in de ringen hangen. De sport kan me gestolen worden. Veel spannender vind ik de rituelen voorafgaand aan de wedstrijd. Sprinter Usain Bolt die, als een soort van mime-spelende Power Ranger in korte broek, een bliksemschicht staat uit te beelden, omdat hij toevallig honderd meter in minder dan tien seconden kan hardlopen. Een beetje Hazewindhond of Antilope lacht om die aanstellerigheid.

Nog een ritueel waarvan ik intens geniet: de medaille-uitreiking. Vreugde als ik precies op dat moment mijn televisie aanzet. Drie sporters van drie verschillende nationaliteiten,  samen bovenop een getimmerde verhoging.  Ze omarmen elkaar, zoals echte vrienden dat doen. Glinsterende ogen die contact zoeken met een trotse partner op de tribune. Een duimpje gaat omhoog en voor heel even maakt het niet uit waar je vandaan komt, of dat je in het dagelijks leven post bezorgd. Het gaat om de prestatie.

Daarna het bekende beeld van de winnaar die bijt op zijn of haar gouden medaille. Ik vind dat zo aandoenlijk: doen alsof je nog in 1889 leeft en de puurheid van de medaille test met je tanden, terwijl je weet dat de medaille maar voor een paar procent uit goud bestaat en de rest van zilver en koper. Waardeloos. Nee, het bijten wordt gedaan omdat de fotograaf dat van je verlangt. Omdat mensen die de ochtendkrant lezen het zo leuk vinden.

Daarom vind ik het zo jammer dat juist onze eigen Yuri van Gelder naar huis is gestuurd. Iemand die zijn eigen richting bepaalt en lak heeft aan wat anderen van hem vinden. Ik heb Yuri bijvoorbeeld nog nooit betrapt op een hippe beweging voor de camera of het bijten in een medaille. Vaak hangt hij hem gewoon om zijn nek en spant hij,  met een uitgestreken gezicht, hele specifieke spieren aan. Spieren waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Prachtig, die subtiele middelvinger van een topsporter.

Helaas mogen wij deze Olympische Spelen niet van Yuri genieten. Omdat anderen hebben bepaald wat goed is voor hem, voor het imago van de Nederlandse sportbond, de mensen thuis en ‘het groepsgevoel’ in Rio. Ik vind het schofterig dat ze een topsporter hebben laten vallen voordat hij zijn droom heeft kunnen waarmaken. Dat zijn dan je vrienden geweest voor ten minste vier jaar lang.

Vanavond zit Yuri op de bank, thuis, ergens in Brabant. Het kan niet anders of hij kijkt ook naar de finale turnen. Naar de ringen waar hij in had moeten hangen. Naar het publiek dat voor hem zou juichen. Naar de medaille-uitreiking.

Dan doet de vriendin van Yuri een cd van ‘Het Goede Doel’ in de cd-speler.  Ze geeft Yuri een knuffel, loopt de kamer uit en zingt heel zachtjes:

Een keer trek je de conclusie
Vriendschap is een illusie